منشا یکی از توجیه های قانون گریز ها ، تبعیض بین قوانین مختلف از قبیل موارد زیر است :
این قانون ، مربوط به قبل از انقلاب است ،
این قانون ، فقط توسط چند نفر در شورای انقلاب ، تصویب شده است ،
این قانون ، قدیمی و ناظر به مسائل امروز جامعه نیست ،
این قانون ، مربوط به مجلس ...است ،
این قانون ، فقط با اختلاف یک رای ، بین موافقین  و مخالفین ، به تصویب رسیده است ،
این قانون ، در شرایطی تصویب شده ، که فلان شرایط و جو سیاسی یا تفکر اقتصادی حاکم بوده است ،
این قانون ، ابهام دارد.

آیا هدف، وسیله را توجیه می کند.؟
آیا برای رسیدن به اهدافمان می توانیم از هر وسیله و راهی استفاده کنیم ؟ گر چه آن هدف بنظر ما بسیار والا ، و آن وسیله ظاهراً  کم اهمیت باشد . بگذارید پاسخ آن را، از کلام امام و  پیشوایمان ، حضرت امیرالمؤمنین على بن ابیطالب علیه السلام ، دریافت کنیم :
« به خداوند سوگند اگر اقلیم هاى هفتگانه (روى زمین) با آنچه در زیر آسمانهایش قرار دارد به من داده شود تا خدا را با گرفتن پوست جوى از دهان مورچه اى نافرمانى کنم هرگز نخواهم کرد » ; (وَ اللّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الاَْقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلاَکِهَا، عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللّهَ فِی نَمْلَة أَسْلُبُهَا جُلْبَ شَعِیرَة مَا فَعَلْتُهُ . نهج البلاغه خطبه 224).
در این چند جمله کوبنده و صریح و گویا، امام علی(ع) مى فرمایند:
هر گاه بزرگ ترین رشوه هاى متصوّر در جهان که همه روى زمین و قصرها و ثروتها و اموال و زرق و برق های آن باشد  را به من بدهند تا پوست جوى را از دهان مورچه اى بگیرم ، هر گز این کار را نخواهم کرد .