کای خدا، بی خانه و بی روزیم                                    زآتش ادبار، خوش می سوزیم

شد پریشانی چو باد و من چو کاه                               پیش باد، از کاه آسایش مخواه

ساختم با آنکه عمری سوختم                                   سوختم یک عمر و صبر آموختم

آسمان، کس را بدین پستی نکشت                        چون من از درد تهیدستی نکشت

هیچکس مانند من، حیران نشد                              روز و شب سرگشته بهر نان نشد

ایستادم در  پس درها بسی                                        داد دشنامم کسی و ناکسی

رشته را رشتم ولی از هم گسیخت                         بخت را خواندم ولی از من گریخت

پیش من خوردند مردم نان گرم                              من همی خون جگر خوردم ز شرم

دیده‌ام رنگی ندید از رخت نو                                      سیر، یک نوبت نخوردم نان جو

این ترازو، گر ترازوی خداست                                      این کژی و نادرستی از کجاست

در زمستانم، تف دل آتش است                            برف و باران خوابگاه و پوشش است

آبرو بردم، ندیدم از تو روی                                       گم شدم، هرگز نکردی جستجوی
                                                       
                                                       

گفتش اندر گوش دل، رب ودود                                       گر نبودی کاردان، جرم تو بود

نیست راه کج، ره حق جلیل                                        کجروان را حق نمی گردد دلیل

تو براه من بنه گامی تمام                                            تا منت نزدیک آیم بیست گام

گر بنام حق گشائی دفتری                                           جز در اخلاص نشناسی دری

گر کنی آئینۀ ما را نظر                                                   عیبهایت سر بسر گردد هنر

ما ترا بی توشه نفرستاده‌ایم                                      آنچه می‌بایست دادن، داده‌ایم

دست دادیمت که تا کاری کنی                                 در همی گر هست، دیناری کنی

پای دادیمت که باشی پا بجای                                       وارهانی خویش را از تنگنای

چشم دادم تا دلت ایمن کند                                           بر تو راه زندگی، روشن کند

بر تن خاکی دمیدم جان پاک                                 خیرگی ها دیدم از یک مشت خاک

تا تو خاکی، را منظم شد نفس                               ای عجب! خود را پرستیدی و بس

ما کسی را ناشتا نگذاشتیم                                         این بنا از بهر خلق افراشتیم

کار ما جز رحمت و احسان نبود                            هیچگاه این سفره ، بی مهمان نبود

در نمی‌بندد بکس، دربان ما                                          کم نمیگردد ز خوردن، نان ما

آنکه جان کرده است بی خواهش عطا                             نان کجا دارد دریغ ، از ناشتا

این توانائی که در بازوی تست                             شاهد بخت است و در پهلوی تست

گنجها بخشیدمت، ای ناسپاس                                  که نگنجد هیچکس را در قیاس

آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست                    گنجها داری و هستی تنگدست

عقل و رای و عزم و همت، گنج تست                       بهترین گنجور، سعی و رنج تست

عارفان، چون دولت از ما خواستند                                  دست و بازوی توانا خواستند

ما نمی گوئیم سائل در مزن                                        چون زدی این در، در دیگر مزن

آنکه بر خوان کریمان کرد پشت                                    از لئیمان، بشنود حرف درشت

هیچ خودبین، از خدا خرسند نیست                         شاخ بی بر، در خور پیوند نیست

زین همه شادی، چرا غم خواستی                           از کریمان، از چه رو کم خواستی

نور حق، همواره در جلوه‌ گریست                            آنکه آگه نیست، از بینش بریست

گلبن ما باش و بهر ما بروی                                  هم صفا از ما طلب، هم رنگ و بوی

زارع ما، خوشه را خروار کرد                                        هر چه کم کردند، او بسیار کرد

تا نباشی قطره، دریا چون شوی                            تا نه‌ای گم گشته، پیدا چون شوی

مآخذ : گنجور ، دیوان اشعار  پروین اعتصامی ; مثنویات، تمثیلات و مقطعات ،خوان کرم

توضیح :
 انتخاب عنوان گدا و خدا از "بینش" است